Ketagihan Internet telah menimbulkan kebimbangan orang ramai di Asia dan sesetengah negara menganggap ketagihan Internet sebagai salah satu isu utama yang mengancam kesihatan awam, khususnya dalam kalangan remaja.[35][36]

China

Ketagihan Internet biasanya dirujuk sebagai "candu elektronik"[37] atau "heroin elektronik" di China.[38] Kerajaan Republik Rakyat China merupakan negara pertama yang secara rasmi mengklasifikasikan ketagihan Internet sebagai gangguan klinikal dengan mengiktiraf "Kriteria Diagnostik Klinikal untuk Ketagihan Internet" pada tahun 2008.[39][40] Kerajaan telah menggubal beberapa dasar untuk mengawal penggunaan Internet remaja, termasuk mengehadkan masa permainan harian kepada 3 jam dan memerlukan pengenalan pengguna dalam permainan video dalam talian.[41]

Namun begitu, dengan ketiadaan bimbingan daripada Kementerian Kesihatan China serta ketiadaan definisi yang jelas tentang ketagihan Internet, klinik rawatan yang meragukan telah berkembang di negara itu.[42] Sebagai sebahagian daripada rawatan, beberapa klinik dan kem mengenakan hukuman penderaan terhadap orang dengan ketagihan Internet dan ada yang menjalankan terapi elektrokonvulsif terhadap mereka, dan menimbulkan kebimbangan dan kontroversi umum.[42][43] Beberapa bentuk penganiayaan telah didokumentasikan dengan terperinci oleh laporan berita.

Salah satu rawatan yang paling biasa digunakan untuk remaja yang ketagih Internet di China ialah rawatan pesakit dalam, sama ada di kem yang sah atau haram. Dilaporkan bahawa kanak-kanak dihantar ke kem ini di luar kehendak mereka. Ada yang ditangkap dan diikat oleh kakitangan kem, ada yang dibius oleh ibu bapa mereka, dan ada yang ditipu untuk dirawat.[40][44][45][46]

Korea Selatan

Memandangkan rata-rata keseluruhan negara disambungkan ke Internet dan mengiktiraf permainan dalam talian sebagai sukan profesional, Korea Selatan menganggap ketagihan Internet sebagai salah satu isu sosial yang paling serius[47] dan menggambarkannya sebagai "krisis negara".[48] Hampir 80% penduduk Korea Selatan mempunyai telefon pintar. Menurut data kerajaan, kira-kira dua juta penduduk negara (kurang daripada 50 juta) mempunyai masalah ketagihan Internet, dan kira-kira 680,000 remaja berusia 10–19 tahun ketagih Internet, menyumbang kira-kira 10% daripada populasi remaja.[49] Kanak-kanak juga menghadapi masalah yang sama: kira-kira 40% kanak-kanak Korea Selatan antara umur tiga hingga lima tahun menggunakan telefon pintar lebih tiga kali seminggu. Menurut pakar, jika kanak-kanak sentiasa dirangsang oleh telefon pintar semasa tempoh bayi, otak mereka akan bersusah-payah untuk mengimbangi pertumbuhan dan risiko ketagihan Internet.[50]

Sebagai tindak balas, kerajaan Korea Selatan telah melancarkan pusat pencegahan Internet pertama di dunia, Jump Up Internet Rescue School, di mana remaja yang paling teruk ketagih dirawat dengan bantuan kewangan penuh kerajaan.[48] Sehingga 2007, kerajaan telah membina rangkaian 140 pusat kaunseling penagihan Internet selain program rawatan di sekitar 100 hospital.[51] Lazimnya, terapi muzik dan terapi kuda yang diterajui kaunselor dan pengajar serta aktiviti kumpulan kehidupan sebenar yang lain termasuk kursus berhalangan gaya tentera dan bengkel terapeutik mengenai tembikar dan gendang digunakan untuk mengalihkan perhatian dan minat daripada skrin.[48][51]

Jepun

Di Jepun, gangguan ketagihan internet telah menjelma kepada rakyat terutamanya yang menjejaskan populasi belia dan remaja. Dalam remaja lelaki, ketagihan internet menunjukkan trend peningkatan masa dalam permainan pada peranti mereka manakala belia wanita menunjukkan trend dalam penggunaan media sosial. Ketagihan telefon pintar dan internet di Jepun telah memudaratkan masyarakat dengan menjejaskan interaksi sosial antara manusia dan komunikasi mereka. Mereka terbiasa berinteraksi melalui internet dan telefon mereka sehingga merosot beberapa kemahiran sosial mereka dari semasa ke semasa.[52]